Nienawidzisz pokolenia X? Ustaw się w kolejce (za przedstawicielem pokolenia X). (2023)

Urodziłem się w 1969 roku i mam uczucia wobec pokoleń. Należą do nich: „Co sprawia, że ​​miliony ludzi tak wiele razy oglądają „Notatnik”, a potem narzekają, że to zrobili?” (uderzenie młodszego); „Dlaczego rozmawiamy o tym, czy można wyciągać telefon podczas filmu w kinie, bo odpowiedź na to pytanie jest tylko jedna i nie ma mowy?” (uderza jeszcze młodziej). I uderzając starszego: „Dlaczego Eric Clapton jest w trasie, a Sinead O’Connor i Kurt Cobain nie żyją?” jako krytyk filmowy A.S. Hamrah mi to przedstawił.

To tylko uczucia, które nie oferują nic poza prywatną rozrywką. Jednak moja ogólna ocena dyskursu pokoleniowego jako mniej więcej tak przydatnego jak astrologia (zajmuję się) jako sposobu interpretacji świata, napotkała ostatnio ogromny kryzys – prawdopodobnie największy i najważniejszy kryzys w historii dyskursu pokoleniowego – który jest że ludzie są dla mnie niemili.

Spójrzcie na te ostatnie tweety – mam na myśli „posty na X”, wcześniej znane jako Twitter, prowadzone przez przedstawiciela pokolenia X, z którym nie chcę się wiązać, pokoleniowo ani w inny sposób:

„Pokolenie X jest do bani.”

„Pokoleniu X było tak dobrze dzięki wysokodochodowej pracy z umiejętnościami Excela i 30-letnim kredytom hipotecznym o stałym oprocentowaniu. Dlatego właśnie są najgorszymi przywódcami i ZERO empatii dla ludzi, którzy przyszli po nich.

Wszyscy możemy się zgodzić, że pokolenie X jest najgorsze, prawda?

Napisałam do mojej milenijnej przyjaciółki Sarah Hagi i zapytałam ją, co sądzi o pokoleniach wyżu demograficznego i pokoleniu X.

Sarah, która ma 32 lata, odpisała: „Wyżu demograficznego wiedzą, że są kiepskie, ale pokolenie X jest kiepskie i myśli, że są fajne”.

Nie był to najbardziej zachęcający SMS, jaki kiedykolwiek otrzymałem, a wiedziałem wystarczająco dużo, aby zarejestrować to jako negatywną opinię. Poza tym moim precedensem były obrażeni boomersi, jak Bill Maher palący tzwpłatki śniegu, Lubkolumna Newsweeka o boomersachsą naprawdę niesamowite. Ale nie miałem najmniejszej ochoty kpić z młodszych ani bronić starszych, chociaż wiedziałem, że mam dość cienką skórę, i byłem bardziej zaskoczony niż zdenerwowany.

Zostałem w to zamieszany, ale nie „czułem się w to zamieszany”, podobnie jak David Lee Roth – boomer, ale ikona pokolenia X – nie „czuł się spóźniony” w hicie Van Halena „Hot for Teacher”.

Pomyślałem sobie: „OK, ludzie myślą, że jestem fajny, a ja nie jestem fajny. No cóż."

Zadzwoniłem do kilku znajomych po pięćdziesiątce i zapytałem, czy wiedzą, że ludzie teraz nienawidzą pokolenia X i co o tym myślą.

Ja też miałem już dobrą praktykę w obrażaniu siebie. Więc ci ludzie mnie nienawidzili. Mogliby ustawić się w kolejce, ale ja miałem zamiar na zawsze być numerem 1 w tej kolejce.

Pan Hamrah (który przyznał, że urodził się „niedługo” przede mną), który podobnie jak pokolenie X napisał książkę, narzekając, że streaming zrujnował film, również byłby dobrą osobą, z którą można o tym porozmawiać.

Ale tuż przed tym, jak do niego zadzwoniłem, napisał do mnie SMS-a i powiedział, że Sinead O’Connor zmarła.

Ta wiadomość wydawała się niemożliwa do metabolizowania. Szybko się rozpłakałam i zadzwoniłam do niego kilka minut później, wyjaśniając dlaczego. Oboje wyraziliśmy nasze poczucie, że jej śmierć boli ponad wszystko, że jest także strasznym znakiem coraz bardziej okrutnych czasów, w których przyszło nam żyć.

Nieźle się uśmialiśmy, czytając tweeta na temat pokolenia X i ich dobrze płatnych zawodów. Powiedziałem mu, że przez większość mojego życia zawodowego byłem niezależnym pisarzem, a teraz zarabiam mniej niż połowę tego, co zarabiałem w wieku 30 lat. Przytoczył równie przerażające dane dotyczące jego własnych dochodów jako niezależnego pisarza.

Zapytałem go, czy zauważył, że pokolenie X (zdefiniowane przez Pew Researchurodzeni w latach 1965–1980) zaczynali zastępować boomersów (1946–1964) jako worek treningowy millenialsów (1981–1996) i pokolenia Z (1997–2012) na Twitterze (mam na myśli X) oraz w artykułach takich jak15 toksycznych trendów pokolenia X, które powinny się zakończyć wczorajoraz wątek RedditPokolenie X to najgorsze pokolenie. Przedstawiłem teorię, że młodszym pokoleniom będzie trudno obrażać pokolenie X, ponieważ pokolenie X już siebie nienawidzi.

Jak każdy dobry krytyk, pan Hamrah nie tracił czasu na odrzucenie moich teorii i zastąpienie ich własnymi.

Po pierwsze, nie sądził, że nienawiść do samego siebie jest najlepszym sposobem na opisanie doświadczeń pokolenia X z samym sobą. „To raczej wygląda na samodeprecjację lub niską samoocenę” – stwierdził.

Ale ważniejszy fakt: „Ludzie mylą pokolenie X i boomer. To naprawdę tragiczne, że znaleźliśmy się razem z nimi. Ci ludzie nie mają pojęcia, o czym mówią. To znaczy, widziałem kiedyś, jak ktoś nazwał Marilyna Mansona i Kurta Cobaina „boomersami”.

Śmialiśmy się z tego przez łzy. (Pan Hamrah właściwie nie płakał, ale mam nadzieję, że nie będzie miał nic przeciwko, że to powiem.)

Wróciłem do mojego przyjaciela Johna i powiedziałem mu, że bardzo dobry krytyk filmowy powiedział, że nie sądzi, aby pokolenie X naprawdę nienawidziło siebie. John powiedział: „Powiedz temu facetowi, że jestem z niego szczęśliwy, ale naprawdę siebie nienawidzę”.

Następnie zadzwoniłem do Dezeraye Bagalayos (45 lat), która pracuje na rzecz rozwoju społeczności wiejskich i aktywnie działa na rzecz wody w Central Valley w Kalifornii. Chciałem zrozumieć, jak ta rosnąca nienawiść pokolenia X dała o sobie znać w jej świecie.

„Widzę, jak młodsi ludzie mówią: «Pokolenie X nic nie zrobiło»”, powiedziała, „ale myślę, że nasz system edukacji, polityka i większość mediów ciężko pracuje, aby młodzi ludzie nie wiedzieli o rzeczywistości, w której żyliśmy na ulicach, po drugiej wojnie w Iraku dla W.T.O. zamieszki, stanowczo naciskając przeciwko neoliberalnej prywatyzacji, na rzecz suwerenności żywnościowej”.

Powiedziałam, że większość krytyki, jaką spotkałam pod adresem pokolenia X, dotyczyła naszej apatii lub cynizmu, a ona nieco to rozwinęła. „Myślę, że o wiele więcej milenialsów uwierzyło w nadzieję i zmiany, jakie towarzyszyły nam za czasów Obamy. Ale myślę, że pokolenie X – nie wszyscy, ale wielu – mogliśmy szybko zobaczyć, dokąd to wszystko zmierza”.

Aby poprawić nastrój, opowiedziałem jej, jak ludzie w Internecie nazywali Marilyna Mansona boomerem. „To naprawdę zabawne” – powiedziała.

To wszystko było wielkim nieporozumieniem. Nic dziwnego, że nie czułem się szczególnie zły ani nie broniłem się.

Powiedziałem Aaronowi Thorpe’owi, lat 32, gospodarzowi lewicowego podcastu „The Trillbillies”, co powiedziała mi moja przyjaciółka Sarah o tym, że pokolenie X i boomers są tacy sami, z tą różnicą, że pokolenie X faktycznie uważało ich za fajnych. On śmiał się.

„To bardzo dobry sposób, aby to ująć” – powiedział. „Młodsi milenialsi i pokolenie Z dostrzegli, że programy społeczne oraz możliwość przejścia na emeryturę z dowolnym zabezpieczeniem i przystępną ceną mieszkań w przypadku takich osób jak oni w zasadzie wyparowały, więc nie byli specjalnie zainteresowani różnicami między różnymi kohortami osób starszych”. Dodał: „Mają rację czy nie, po prostu żywią gorycz do każdego, kto jest starszy”.

Powiedział, że kiedy wpadał w redukcyjne myśli na temat różnic pokoleniowych, próbował sobie przypomnieć, że prawdopodobnie nie jest to najskuteczniejszy sposób interpretacji funkcjonowania świata. Zgodziliśmy się, że kusząca była wiara, że ​​starsi ludzie wszystko zepsuli, a młodsi w cudowny sposób to naprawią.

„Ale to tylko zamazuje fakt, że kapitalizm w coraz większym stopniu oddaje pieniądze i władzę w ręce bardzo nielicznych ludzi” – powiedział – „i jak z biegiem czasu ta grupa ludzi staje się mniejsza i potężniejsza”.

Poszukiwałem jeszcze jednego punktu widzenia na temat tego, dlaczego bycie nazywanym nieudacznikiem z pokolenia X nie bolało tak bardzo, jak mogłoby się wydawać. Chciałem zrozumieć psychoanalityczną stronę rzeczy, więc skontaktowałem się z Patrickiem Blanchfieldem, instruktorem w Brooklyn Institute, i jego żoną Abby Kluchin. Oboje mają około 40 lat i prowadzą podcast „Ordinary Unhappiness” o psychoanalizie.

Pani Kluchin, która wykłada w Ursinus College, przedstawiła pogląd, że pokolenia (a przynajmniej nasze poniekąd trafne stereotypy na ich temat) mają superego. Być może słyszałeś to słowo już wcześniej, ale każdemu, łącznie ze mną, przydałoby się odświeżenie.

„Superego to wiadomość, którą dana osoba otrzymuje od autorytetów i która według niej pochodzi z jej własnego umysłu” – wyjaśnili gospodarze, jeden zaczynał pomysł, drugi go kończył, ponieważ pary inwestujące w psychoanalizę i podcasty nie są w zwyczaju do zrobienia. „Można powiedzieć, że superego pokolenia boomerów brzmi: „Nie mogę zrobić nic złego”, a superego pokolenia X to: „Nie mogę zrobić nic dobrego”.

To wydawało się prawdą. Poczułem, że moja praca została tutaj wykonana i że nadszedł czas, aby przeczytać horoskop wschodzącego znaku wraz ze znakiem słońca.